ผู้ใช้เฟซบุ๊กชื่อ Smook Sudarut เธอเป็นพยาบาล ที่ตัดสินใจลาออก และแชร์บอกเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาถึงการตัดสินใจครั้งนี้ โดยระบุว่า
“#ขอกราบลาออกจากข้าราชการบทนำ อย่าเรียนจบแล้วกลายเป็นแค่บัณฑิต จงเป็นตำนาน ตำนานแบบที่อาจารย์ยังด่าให้รุ่นน้องฟังอยู่ ทั้งที่จบมานานแล้ว (พิมพ์ยาวมาก น่าจะยาวที่สุดที่จะโพสแล้ว)
เริ่ม! ดิฉันคือชะนี ที่สอบติดทุนได้เป็นพยาบาล การมาเรียนในวงการนี้ก็ไม่ได้มีจิตใจเมตตาปราณีอะไรนักหรอก แค่ทำตามหน้าที่ลูกที่ดี ศิษย์ที่น่ารัก ในบางอารมณ์ถ้าคนไหนกวนตีนใส่เรามากๆ เราก็อยากหยุมหัวเขาได้เหมือนกันเรียนจบมาทำงาน ใช้ชีวิตแบบวนลูป (ตื่น กินข้าว อาบน้ำ ขึ้นเวร นอน ตื่น กินข้าว อาบน้ำ ขึ้นเวร) มันก็จะวนๆแบบนี้
ช่วงแรกอยู่ในตำแหน่งพนักงานประกันสังคมขึ้นเวรจนเงินเดือนหมื่น 7 ไม่ต้องใช้ เพราะแค่ค่าเวรก็ 3-4 หมื่นแล้ว แต่บ่อยครั้งที่การไปทำงานก็ทำให้เจออะไรบางอย่าง ไม่เป็นไปตามที่เราคาดหวัง +ใช้ร่างกายมากๆ มันเลยเกิดอารมณ์อยากลาออกบ่อยๆ หรือไม่ก็มองหาทางที่เหมาะกับตัวเองตลอด (ตลอดจริงๆ)
ใช้ชีวิตมาเรื่อยๆเปื่อยๆ แต่ระหว่างนั้นก็ไม่เคยปฏิเสธโอกาสที่เข้ามานะ มีสอบอะไรได้ก็ไปสอบ (เลือกบรรจุไปแม่ฮ่องสอน ปัตตานีก็ทำมาแล้ว) จนสุดท้ายได้บรรจุข้าราชการที่ กทม.ส่วนนึงก็ทำเพื่อตัวเอง หวังใจว่าการเป็นพยาบาล+ข้าราชการ มีหน้าที่การงานการเงินที่มั่นคง จะทำให้แม่ ให้ครอบครัวสบายใจ แต่พออะไรที่มันไม่ใช่ มันก็เหมือนเราใช้ชีวิตไปวันๆ กับเงินเดือนหมื่น5+มีสิทธิข้าราชการ ที่ใครๆก็บอกว่ามั่นคงอยู่มาจนได้ปีกว่าๆ เริ่มไม่เห็นคุณค่าของตัวเองต่องานที่ทำละ (จะบอกว่ามันไม่ใช่ ก็ไม่เชิง)
ประกอบกับเงินเดือนที่ได้มันสวนทางกับค่าครองชีพ ืตอนแรกจะย้ายกลับบ้านที่ระยอง ดำเนินการเตรียมเส้นทางพร้อม แต่ก็ปัดตกเพราะเรามองว่ายังไงก็ไม่พ้นชีวิตประมาณเดิมเราเลยเริ่มมีความคิดที่จะไม่เป็นข้าราชการละ
แต่!!! ก็มีคนห่วงบวกพูดใส่ คงเตือนสติแหละ ในเรื่องที่ว่าเป็นข้าราชการมันมั่นคงแล้ว มั่นคงเพราะรัฐบาลเลี้ยงตอนแก่หลังเกษียณและไม่ถูกไล่ออกง่ายๆเรารับฟังนะ แต่คนหน้าเงินแบบเราอย่างที่บอก เรายังมองความมั่นคงก็คือความมั่งคั่ง ถ้ายังหาเลี้ยงตัวเองได้ และมีเงินใช้ยามฉุกเฉิน เราก็รู้สึกว่านี่คือความมั่นคงแล้ว มั่นคงเพราะราชการถูกไล่ออกยาก
เออ….ก็นะ รู้ๆกัน แต่ชีวิตเราทำไมต้องมานั่งทำงานแบบกลัวโดนไล่ออก? เราไม่ได้เกิดมาเพื่อได้ลองใช้ชีวิตแบบเต็มที่รึไงบางคนคงมองว่าเราโง่ที่ทิ้งงานกับตำแหน่ง..ที่มีแต่คนอยากได้ไป แต่ย้ำนะว่า…นิยามความสุขของชีวิตและเป้าหมายของการเกิดมาใช้ชีวิตอยู่มันไม่เหมือนกัน แต่ละคนมันก็มีความชอบ และทัศนคติต่อความสำเร็จในชีวิตที่แตกต่างกัน
บางคนมองว่าข้าราชการคือความสำเร็จของตัวเอง เราก็เคยมีความคิดนั้น แต่พอได้มาเป็นแล้ว มันดันไม่ใช่ว่ะอาชีพมันก็คืออาชีพ เราคงไปห้ามหรือเปลี่ยนความคิดคนอื่นไม่ได้ ทุกอาชีพก็มีคุณค่าหาเงินเลี้ยงตัวเองได้เหมือนกัน แค่มีความสุขกับสิ่งที่ทำก็พอ ขอแค่อย่าปิดกั้นตัวเอง และอย่าเป็นคนในแบบที่คนอื่นอยากให้เป็น
ถ้าให้เราปล่อยให้ตัวเองเป็นในแบบที่คนอื่นอยากให้เป็น หรือเป็นแบบนั้นเพราะจำใจเป็น แล้วเมื่อไหร่เราจะได้เป็นตัวเองในแบบที่ตัวเราอยากจะเป็นสักทีสุดท้ายเราชอบคำนี้ “ตั้งเป้าหมายชีวิตไว้ให้ไกล ทำได้ก็เป็นเรื่องดี ทำไม่ไหว…อย่างน้อยก็รู้ว่าไม่มีอะไรได้มาง่ายๆโดยไม่มีอุปสรรค”
#ขอบคุณที่อ่านจนจบ ขอบคุณที่ให้โอกาส คนที่อยู่เบื้องหลังทุกคน”
หลังจากโพสต์นี้เผยแพร่ออกไป มีคนแชร์แล้วเข้าไปให้กำลังเธอล้นหลาม อวยพรให้เจอแต่สิ่งดีๆ ได้ทำในสิ่งที่อยากทำ และขอบคุณที่เป็นพยาบาลที่ดีมาโดยตลอด
ขอบคุณเรื่องราวจาก : Smook Sudarut
ร่วมแสดงความคิดเห็น