itsariyapron

พญามังราย ปฐมกษัตริย์แห่งราชวงศ์มังราย ทรงเริ่มต้นการรวมแคว้นต่างๆ ที่กระจัดกระจายอยู่ในภูมิภาคภาคเหนือให้เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ด้วยความมุ่งมั่นที่จะสร้างอาณาจักรที่แข็งแกร่ง โดยในระยะแรก พญามังรายทรงรวมแคว้นโยนก (เมืองน่าน) ที่ตั้งอยู่ทางตอนเหนือของประเทศไทย ก่อนที่จะขยายอำนาจไปยังหัวเมืองอื่น ๆ เพื่อรวมกันเป็นอาณาจักรใหญ่ ซึ่งการขยายอำนาจในช่วงแรกมีเป้าหมายที่แคว้นหริภุญไชย ซึ่งเป็นเมืองที่มีความเจริญรุ่งเรืองและมีอำนาจอยู่ในดินแดนแถบนี้ หลังจากพญามังรายยึดเมืองหริภุญไชยได้สำเร็จ ก็ได้ผนวกเมืองหริภุญไชยเข้าเป็นส่วนหนึ่งของแคว้นโยนก ทำให้ดินแดนของพระองค์ขยายออกไปกว้างขึ้น ในช่วงต่อมา พญามังรายได้ขยายอำนาจไปยังเมืองเขลางค์นคร (เมืองลำพูน) และเมืองต่าง ๆ จนทำให้พระองค์ครอบครองพื้นที่ส่วนใหญ่ของภาคเหนือ รวมถึงได้ก่อตั้งอาณาจักรล้านนาขึ้น ซึ่งเป็นอาณาจักรที่มีอิทธิพลและความเจริญรุ่งเรืองในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในยุคนั้น นอกจากนี้ ยังทรงทำสัญญากับพญางำเมืองและพ่อขุนรามคำแหงใน พ.ศ. 1830 เพื่อสร้างความสัมพันธ์และความมั่นคงในการขยายอำนาจของอาณาจักรล้านนา โดยมีข้อกำหนดว่าในการขยายอำนาจไปยังแม่น้ำปิง จะไม่ถูกขัดขวางจากทั้งพญางำเมืองและพ่อขุนรามคำแหง หลังจากการยึดเมืองหริภุญไชย พญามังรายได้ครอบครองแคว้นดังกล่าวระยะหนึ่ง ก่อนที่จะย้ายเมืองหลวงจากเวียงกุมกามไปยังเมืองใหม่ เพื่อเป็นที่ตั้งของเมืองหลวงถาวรของอาณาจักรล้านนา เนื่องจากเวียงกุมกามเป็นพื้นที่ลุ่มต่ำ ซึ่งมีปัญหาน้ำท่วมในช่วงฤดูน้ำหลาก ทำให้พญามังรายต้องค้นหาพื้นที่ใหม่ที่มีชัยภูมิที่เหมาะสมสำหรับการสร้างเมืองหลวงแห่งใหม่ และในที่สุด พญามังรายก็พบพื้นที่ที่เหมาะสมที่ตั้งอยู่บริเวณที่ราบลุ่มแม่น้ำปิง ซึ่งอยู่ตอนเหนือของเวียงกุมกาม ใกล้เชิงดอยสุเทพ พื้นที่นี้มีทิวทัศน์สวยงามและมีความเหมาะสมในการเป็นศูนย์กลางของอาณาจักรล้านนา พญามังรายจึงทรงให้สร้างเมืองใหม่ที่มีชัยภูมิที่ดีกว่า และได้เชิญพญางำเมืองและพ่อขุนรามคำแหงมาร่วมพิจารณาในการสร้างเมืองหลวงใหม่แห่งนี้ เมืองใหม่นี้ได้รับการตั้งชื่อว่า “นพบุรีศรีนครพิงค์เชียงใหม่” ซึ่งหมายถึง “เมืองหลวงแห่งพระนครที่สวยงามบนดอยสุเทพ” โดยมีการคำนวณฤกษ์ยามตามปีสุริยคติ เพื่อให้การสร้างเมืองมีความเป็นมงคล โดยเมืองเชียงใหม่ได้ถือกำเนิดขึ้นในวันที่ 12 เมษายน […]

หลังจากมิชชันนารีจากคณะอเมริกันเพรสไบทีเรียนได้เริ่มเผยแพร่คริสต์ศาสนาในสยาม พวกเขาได้ขยายงานมายังหัวเมืองล้านนา โดยเฉพาะในเมืองเชียงใหม่ ซึ่งศาสนาจารย์แดเนียล แมคกิลวารี (Rev. Daniel Mc Gilvary) ได้แสดงความประสงค์ขออนุญาตพระเจ้ากาวิโลรสสุริยวงษ์ เพื่อเข้ามาทำงานเผยแพร่คริสต์ศาสนาและตั้งมิชชันนารีในเชียงใหม่ พระเจ้ากาวิโลรสสุริยวงษ์เห็นว่าโครงการนี้จะเป็นประโยชน์แก่ท้องถิ่น จึงทรงอนุมัติให้ดำเนินการได้ โดยมุ่งหวังในการเผยแพร่ศาสนา การจัดตั้งโรงเรียน และการรักษาผู้ป่วยในพื้นที่ ในปี พ.ศ. 2410 ศาสนาจารย์แมคกิลวารีและภรรยาของเขา นางโซเฟีย แมคกิลวารี ได้เดินทางมาถึงเชียงใหม่และพักอาศัยในศาลาย่าแสงคำซึ่งตั้งอยู่บนเส้นทางหลักของชุมชนจากที่นี่พวกเขาสามารถเผยแพร่คริสต์ศาสนาให้กับชาวบ้านและเริ่มให้คำปรึกษาและรักษาผู้ป่วยได้ อย่างไรก็ตามในช่วงแรกพวกเขาประสบปัญหาด้านการรักษาผู้ป่วยที่ท้องถิ่นไม่สามารถรักษาได้ จึงมีความจำเป็นต้องขอให้แพทย์เข้ามารับผิดชอบงานนี้ ในปี พ.ศ. 2425 คณะมิชชันนารีจากสหรัฐอเมริกาได้ส่งนายแพทย์ชาร์ล วรูแมน เข้ามาเป็นแพทย์มิชชันนารีคนแรกในเชียงใหม่ ทำให้การแพทย์ตะวันตกเริ่มเป็นที่รู้จักและมีความสำคัญในหมู่ชาวล้านนา นอกจากนี้ยังมีแพทย์คนอื่น ๆ ที่เข้ามาช่วยพัฒนาโรงพยาบาลต่อมา เช่น นายแพทย์แมเรียน เอ ชีค และนายแพทย์เอ.เอ็ม.แครี่ ในช่วงเวลานั้น การแพทย์ตะวันตกเริ่มมีบทบาทในเชียงใหม่ผ่านการขายยาสามัญราคาถูกและการให้บริการการรักษาแบบกึ่งการกุศล ในปี พ.ศ. 2431 โรงพยาบาลอเมริกันมิชชั่นได้เปิดให้บริการรักษาผู้ป่วยและผ่าตัดและเป็นโรงพยาบาลแห่งที่ 2 ในสยามและโรงพยาบาลแรกในภาคเหนือ ต่อมาในปี พ.ศ. 2433 เมื่อ นายแพทย์เจมส์ ดับบลิว แมคเคน […]

พระเจ้าเก้าตื้อ เป็นพระพุทธรูปสำริดที่มีความสำคัญและโดดเด่นในประวัติศาสตร์ศิลปะของล้านนา โดยเฉพาะในแง่ของขนาดและสภาพที่สมบูรณ์ พระพุทธรูปนี้ถือเป็นหนึ่งในงานศิลปะที่ใหญ่ที่สุดในประเภทเดียวกัน โดยมีขนาดหน้าตักกว้างถึง 2.90 เมตร และสูงถึง 3.87 เมตร คำว่า “เก้าตื้อ” ในที่นี้หมายถึงพระพุทธรูปที่มีขนาดใหญ่มากและมีน้ำหนักถึง 9 ตื้อ ซึ่งเป็นหน่วยวัดที่ใช้ในท้องถิ่นล้านนา เพื่อบ่งบอกถึงขนาดที่มหึมาและน้ำหนักที่มาก ลักษณะทางศิลปะของพระเจ้าเก้าตื้อสะท้อนถึงความผสมผสานระหว่างศิลปะเชียงแสนสิงห์สองและศิลปะสุโขทัย โดยในยุคนี้ศิลปะเชียงแสนได้รับอิทธิพลจากศิลปะสุโขทัยอย่างชัดเจน ซึ่งสามารถเห็นได้จากลักษณะของพระพักตร์ที่มีรูปทรงไข่ ขมวดพระเกศาเล็ก พระรัศมีที่เป็นเปลว และการประทับนั่งในท่าขัดสมาธิราบ อีกทั้งพระอังสาก็มีขนาดใหญ่และบั้นพระองค์ที่เล็ก ซึ่งเป็นลักษณะเด่นของศิลปะล้านนาในช่วงกลางพุทธศตวรรษที่ 21 ส่วนพระสังฆาฏิของพระพุทธรูปก็มีลักษณะที่ยาวจรดพระนาภี ซึ่งถือเป็นเอกลักษณ์สำคัญของศิลปะยุคนั้น อย่างไรก็ตาม พระเจ้าเก้าตื้อไม่เพียงแค่แสดงออกถึงศิลปะล้านนาเท่านั้น แต่ยังมีอิทธิพลจากศิลปะอยุธยาเข้ามาผสมผสานอย่างชัดเจน โดยเฉพาะในส่วนของชายสังฆาฏิที่มีขนาดแผ่นใหญ่ ซึ่งถือเป็นลักษณะที่แตกต่างจากพระพุทธรูปในศิลปะล้านนาแบบดั้งเดิม การทำชายสังฆาฏิให้มีขนาดใหญ่และแผ่นยาวนี้เป็นลักษณะของการนำเอาศิลปะอยุธยามาผสมผสานกับศิลปะล้านนา สะท้อนถึงการเปลี่ยนแปลงทางศิลปะและวัฒนธรรมที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานั้น พระเจ้าเก้าตื้อจึงไม่เพียงแค่เป็นพระพุทธรูปที่สวยงามและมีความสำคัญในเชิงศิลปะเท่านั้น แต่ยังเป็นสัญลักษณ์ที่สะท้อนถึงความสัมพันธ์ระหว่างศิลปะและศาสนาในภูมิภาคล้านนาอีกด้วย มันเป็นเครื่องมือที่สำคัญในการเผยแพร่ศาสนาพุทธ และยังสะท้อนถึงความเจริญรุ่งเรืองในสมัยเชียงแสน โดยเฉพาะการแสดงถึงความเคารพและศรัทธาต่อพระพุทธเจ้า แหล่งข้อมูลพิพิธภัณฑ์สถานเชียงใหม่ https://www.finearts.go.th/chiangmaimuseum/view/37693

งานไม้ดอกไม้ประดับเชียงใหม่ ถือเป็นหนึ่งในเทศกาลที่สำคัญและเป็นเอกลักษณ์ของจังหวัดเชียงใหม่ ตั้งแต่ปี 2520 เป็นต้นมา เทศกาลนี้ก็ได้สร้างชื่อเสียงและดึงดูดนักท่องเที่ยวทั้งในและต่างประเทศให้มาเยือนเชียงใหม่ในช่วงเดือนกุมภาพันธ์ ซึ่งเป็นช่วงที่ดอกไม้กำลังเบ่งบานอย่างสวยงามทั่วเมือง เห็นได้ชัดว่าเชียงใหม่มีความสำคัญทางด้านธรรมชาติและการเกษตรที่อุดมสมบูรณ์ โดยเฉพาะที่สวนสาธารณะบวกหาดที่เป็นสถานที่จัดงานในปัจจุบัน พื้นที่แห่งนี้เหมาะกับการจัดกิจกรรมต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับธรรมชาติและดอกไม้ รวมถึงการแสดงความสามารถทางการเกษตรของชุมชนในพื้นที่ด้วย นอกจากนี้ยังมีขบวนแห่บุปผชาติที่สวยงามและการประกวดนางงามบุปผชาติ ซึ่งทำให้เทศกาลนี้มีความสนุกสนานและหลากหลาย ทั้งในด้านความสวยงามของดอกไม้และวัฒนธรรมของเชียงใหม่ที่แฝงอยู่ในงานนี้ นอกจากนี้ยังมีการจัดนิทรรศการทางการเกษตรที่แสดงถึงวิถีชีวิตของเกษตรกรในเชียงใหม่และการเผยแพร่ความรู้เกี่ยวกับการปลูกและดูแลรักษาไม้ดอกไม้ประดับที่อาจจะเป็นประโยชน์ทั้งในด้านการศึกษาและการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงเกษตรอีกด้วย อีกทั้งงานนี้ยังเปิดโอกาสให้กลุ่มแม่บ้านเกษตรกรได้มีโอกาสออกมาจัดแสดงและจำหน่ายผลิตภัณฑ์จากการเกษตร เช่น สินค้าเกษตรแปรรูป ดอกไม้ประดับและผลิตภัณฑ์อื่น ๆ ที่สะท้อนถึงวิถีชีวิตของชุมชนท้องถิ่น สำคัญที่สุดคืองานนี้ไม่เพียงแต่เป็นการเฉลิมฉลองความงามของดอกไม้ แต่ยังเป็นการส่งเสริมให้คนในชุมชนมีความร่วมมือและพัฒนาเศรษฐกิจท้องถิ่น ผ่านการท่องเที่ยวที่มาเยี่ยมชมงานและการสนับสนุนจากผู้ประกอบการในพื้นที่ แม้ว่าเชียงใหม่จะเป็นที่รู้จักในเรื่องของธรรมชาติและทัศนียภาพที่งดงามอยู่แล้ว แต่การจัดงานไม้ดอกไม้ประดับเชียงใหม่ยังช่วยเสริมสร้างภาพลักษณ์ของเมืองที่น่าสนใจมากขึ้น ในฐานะที่เป็นศูนย์กลางของการท่องเที่ยวและการเกษตรที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว

ศาลเจ้าปุงเถ่ากง หรือ ปุนเถ่ากง เป็นศาลเจ้าจีนแห่งแรกในจังหวัดเชียงใหม่ ที่มีอายุเก่าแก่กว่า 140 ปี ตั้งอยู่ริมแม่น้ำปิงในย่านวัดเกต ซึ่งในอดีตเคยเป็นท่าเรือสำหรับการค้าทางเรือของชาวจีนและเป็นศูนย์กลางการค้าขายในพื้นที่นั้น การอพยพของชาวจีนมาที่เชียงใหม่เริ่มต้นจากการค้าแบบม้าต่างวัวต่างและพัฒนามาเป็นการค้าผ่านการล่องเรือ ซึ่งได้มีบทบาทสำคัญต่อเศรษฐกิจและสังคมของเชียงใหม่ในยุคก่อน ศาลเจ้าปุงเถ่ากง สร้างขึ้นจากแรงศรัทธาของชาวจีนในเชียงใหม่ ชื่อนี้มีความหมายว่า “ชุมชนดั้งเดิม” ในภาษาจีนแต้จิ๋ว และมีการสร้างขึ้นในช่วงสมัยพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว เนื่องจากมีการพบเลข 2416 บริเวณหลังคาของศาลเจ้า ในอดีตพื้นที่นี้เคยเป็นที่ตั้งของวัดเณรจิ๋ว ซึ่งมีเจดีย์ที่มีลักษณะคล้ายกับเจดีย์วัดเกตและเป็นที่บรรจุอัฐิพระพุทธเจ้า ก่อนที่จะถูกทำลายไปในเวลาต่อมา ศาลเจ้าปุงเถ่ากงมีสถาปัตยกรรมแบบจีนโบราณและเป็นที่ประดิษฐานเทพเจ้าหลายองค์ที่สำคัญ เช่น เทพเจ้าปุนเถ่ากงม่า (เจ้าปู่เจ้าย่า) กวนอิม ไช้ซิ้งเหล่าเอี้ย (เทพเจ้าโชคลาภ) ฮั้วท้อเซียนซือ (เทพเจ้าโอสถ) และเทพเจ้าอื่นๆ ที่มีความสำคัญต่อความเชื่อของชาวจีน พิธีกรรมต่างๆ ที่จัดขึ้นในศาลเจ้า เช่น การเบิกเนตร (ไคกวง) และการอัญเชิญเจ้าสู่ที่ประทับ (เซ่งเต่ย) ก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ศาลเจ้านี้มีความสำคัญทางศาสนาและวัฒนธรรม ในปี พ.ศ. 2539 ซึ่งตรงกับงานพระราชพิธีกาญจนาภิเษกและวาระสมโภช 700 ปีของเชียงใหม่ ศาลเจ้าปุงเถ่ากงได้ทำการบูรณะครั้งใหญ่ โดยการสร้างอาคารใหม่เพื่อทดแทนอาคารเก่า โดยมีการตกแต่งภายในอย่างสวยงามและเสร็จสมบูรณ์ในปี พ.ศ. 2541 ศาลเจ้านี้จึงเป็นสถานที่สำคัญที่สะท้อนถึงการผสมผสานทางวัฒนธรรมระหว่างชาวล้านนาและชาวจีนในเชียงใหม่ ศาลเจ้าปุงเถ่ากงไม่เพียงแต่เป็นสถานที่เคารพบูชาเทพเจ้าเท่านั้น […]

หมู่บ้านป่าตาล หรือที่รู้จักกันในชื่อ “หมู่บ้านมหัศจรรย์ดินยิ้ม” เป็นหนึ่งในแหล่งผลิตเครื่องปั้นดินเผาที่สำคัญของจังหวัดเชียงใหม่ โดยเฉพาะการสร้างสรรค์ตุ๊กตาดินเผาที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวของชาวบ้านในพื้นที่แห่งนี้ ด้วยการผสมผสานระหว่างศิลปะและวัฒนธรรมท้องถิ่นที่มีอายุยาวนานกว่า 100 ปี ชุมชนหมู่บ้านป่าตาลได้กลายเป็นต้นแบบของวิสาหกิจชุมชนเชิงคุณธรรมและยังได้รับการยอมรับเป็นหมู่บ้านเศรษฐกิจพอเพียงต้นแบบของอำเภอหางดง ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2552 ในอดีตการทำเครื่องปั้นดินเผาของชาวบ้านป่าตาลเริ่มต้นจากการใช้ดินเหนียวที่ขุดขึ้นมาจากไร่ปลายนาในช่วงเวลาว่างจากการทำไร่ทำนา โดยผลิตภัณฑ์หลักในช่วงนั้นคืออิฐมอญและเครื่องใช้ในชีวิตประจำวันต่าง ๆ เช่น หม้อ และแจกัน แต่การผลิตตุ๊กตาดินเผานั้นยังไม่เกิดขึ้น จนกระทั่งชาวบ้านเริ่มพัฒนาเทคนิคการปั้น และสร้างสรรค์ตุ๊กตาดินเผาที่มีความพิเศษเป็นรูปเด็กไทยหน้ายิ้ม ซึ่งได้รับความนิยมจากทั้งนักท่องเที่ยวและคนในท้องถิ่น โดยตุ๊กตาดินเผานี้มีหลากหลายอิริยาบถ เช่น ตุ๊กตาเด็กเล่นรีรีข้าวสาร ตุ๊กตาเด็กนั่งชิงช้า ตุ๊กตาเด็กยืนไหว้ รวมถึงตุ๊กตาดินเผารูปสัตว์ต่าง ๆ ที่สะท้อนถึงความสามารถและความชำนาญในการปั้นดินเผาของชาวบ้านในพื้นที่นี้ หมู่บ้านป่าตาลนอกจากจะมีผลิตภัณฑ์ตุ๊กตาดินเผาแล้ว ยังมีการผลิตเครื่องปั้นดินเผาในรูปแบบอื่น ๆ เช่น แจกัน หม้อ กระปุกออมสิน และของใช้ในชีวิตประจำวัน โดยการทำเครื่องปั้นดินเผาเหล่านี้สะท้อนถึงศิลปะและความละเอียดในการทำงานที่มีมาตรฐานสูง สินค้าเหล่านี้ไม่เพียงแต่สะท้อนถึงความชำนาญทางศิลปะของชาวบ้านป่าตาล แต่ยังเป็นเครื่องมือที่ช่วยเสริมสร้างรายได้ให้กับชุมชน ผ่านการจำหน่ายสินค้าในตลาดท้องถิ่นและการจำหน่ายให้กับนักท่องเที่ยว หมู่บ้านป่าตาลตั้งอยู่ในตำบลสันผักหวาน อำเภอหางดง จังหวัดเชียงใหม่ ซึ่งห่างจากตัวเมืองเชียงใหม่เพียง 9 กิโลเมตร หรือประมาณ 15 นาที โดยสามารถเดินทางได้สะดวกจากตัวเมืองเชียงใหม่โดยรถยนต์ การเดินทางจากสี่แยกสนามบิน เชียงใหม่ ผ่านห้างสรรพสินค้าเทสโก้โลตัสและบิ๊กซี […]

วัดปันเสา หรือบางครั้งเรียกกันว่า “วัดพันเสา” เป็นวัดที่มีชื่อเสียงในจังหวัดเชียงใหม่ ด้วยลักษณะทางสถาปัตยกรรมที่โดดเด่นและมีความสำคัญทั้งในด้านประวัติศาสตร์และศาสนา วัดแห่งนี้ได้รับชื่อว่า “วัดปันเสา” เนื่องจากลักษณะเด่นของโครงสร้างที่มีเสาหรือเสาไม้จำนวนมาก ซึ่งสร้างความสง่างามและความแปลกตาให้กับวัด ทำให้เป็นที่รู้จักและเป็นที่นิยมสำหรับผู้มาเยือนจากทั้งในและต่างประเทศ ตามประวัติศาสตร์ของวัดปันเสา วัดนี้สร้างขึ้นในสมัยราชวงศ์มังราย ในช่วงศตวรรษที่ 14 หรือประมาณ 700 ปีมาแล้ว โดยมีบทบาทสำคัญในด้านศาสนาและวัฒนธรรมของเมืองเชียงใหม่ในยุคนั้น วัดนี้ไม่เพียงแต่เป็นสถานที่ประกอบพิธีกรรมทางศาสนาเท่านั้น แต่ยังเป็นศูนย์กลางของการศึกษาและการเผยแผ่พระพุทธศาสนาในชุมชนท้องถิ่นด้วย ลักษณะสถาปัตยกรรมของวัดปันเสาคือจุดที่ทำให้วัดแห่งนี้มีความโดดเด่น วิหารและเจดีย์ภายในวัดมีการตกแต่งอย่างประณีต โดยเฉพาะเสาที่ใช้ในการสร้างวิหารและสิ่งก่อสร้างต่างๆ ซึ่งจำนวนเสาเหล่านี้เป็นลักษณะเฉพาะที่ทำให้วัดแห่งนี้ได้รับชื่อว่า “ปันเสา” หรือ “พันเสา” เมื่อมองจากมุมสูงจะเห็นลักษณะของเสาที่มีจำนวนมากมายเรียงรายอยู่รอบตัววิหาร สร้างความรู้สึกสงบและสง่างามให้กับผู้ที่มาเยือน วัดปันเสานอกจากจะเป็นสถานที่ทางศาสนาแล้ว ยังเป็นที่จัดกิจกรรมทางวัฒนธรรมและประเพณีต่างๆ เช่น การจัดงานประเพณีสงกรานต์ พิธีกรรมทางพุทธศาสนา และงานที่เกี่ยวข้องกับการศึกษาในศาสนา ถือเป็นสถานที่ที่ผู้คนในท้องถิ่นและผู้เดินทางจากที่ต่างๆ มักจะมาร่วมกิจกรรมและขอพรจากพระพุทธรูปที่ประดิษฐานอยู่ภายในวัด การเดินทางไปยังวัดปันเสานั้นสะดวกสบายจากตัวเมืองเชียงใหม่ ใช้เวลาเดินทางเพียงไม่กี่นาที คุณสามารถใช้รถยนต์หรือจักรยานยนต์ไปถึงได้ง่ายดาย โดยรอบๆ วัดยังมีบรรยากาศธรรมชาติที่ร่มรื่น เหมาะแก่การพักผ่อนและสักการะสิ่งศักดิ์สิทธิ์