itsariyapron

เวียงท่ากาน ไม่เพียงเป็นแหล่งโบราณคดีที่สำคัญเท่านั้น แต่ยังสะท้อนให้เห็นถึงความรุ่งเรืองในอดีตของแคว้นหริภุญชัยซึ่งมีบทบาทสำคัญในประวัติศาสตร์ของภูมิภาคล้านนา ลักษณะเด่นของเวียงท่ากานคือรูปแบบการก่อสร้างที่สะท้อนศิลปะหริภุญชัยผสมผสานกับวัฒนธรรมท้องถิ่นที่สืบทอดต่อกันมา การขุดค้นพบโบราณวัตถุในบริเวณนี้ยังช่วยยืนยันความสัมพันธ์ทางการค้าระหว่างแคว้นหริภุญชัยกับอาณาจักรจีนและดินแดนใกล้เคียงในสมัยโบราณ จุดเด่นของเวียงท่ากาน สิ่งที่นักท่องเที่ยวควรทราบ กิจกรรมเพิ่มเติม รูปภาพและแหล่งข้อมูล Thailandtourism https://thailandtourismdirectory.go.th/attraction/4579Cbt Thailand https://cbtthailand.dasta.or.th/webapp/relattraction/content/2665/

สถานีรถไฟบ้านปิน เป็นอาคารที่มีลักษณะโดดเด่นและแตกต่างจากสถานีรถไฟอื่นๆ ในประเทศไทย สร้างขึ้นเมื่อปี พ.ศ. 2457 ในสมัยรัชกาลที่ 6 โดยการรถไฟหลวงแห่งสยาม ภายใต้การควบคุมของพลเอกพระเจ้าบรมวงศ์เธอ พระองค์เจ้าบุร – ฉัตรไชยการ และนายช่างชาวเยอรมันชื่อ เอมิล ไอเซนโฮเฟอร์ สถานีนี้มีความพิเศษตรงที่ถูกออกแบบในสไตล์ “เฟรมเฮ้าส์แบบบาวาเรียน” (Bavarian Timber Frame House) ซึ่งเป็นสถาปัตยกรรมที่มีต้นกำเนิดจากแคว้นบาวาเรียนของเยอรมนี โดยใช้วัสดุไม้เป็นหลัก การออกแบบผสมผสานระหว่างสไตล์บาวาเรียนและเรือนปั้นหยาแบบไทยในยุคนั้น ทำให้มีความลงตัวและสวยงาม อาคารเป็นสองชั้น มีหลังคาจั่วและปั้นหยา ตัวอาคารทาด้วยสีเหลือง ตัดกับโครงสร้างสีน้ำตาลเข้ม หน้าต่างโค้งและประตูไม้มีลวดลายฉลุที่ละเอียดอ่อน งดงาม และประณีต สถานีรถไฟบ้านปิน ตั้งอยู่ในอำเภอลอง จังหวัดแพร่ เป็นหนึ่งในสถานีรถไฟที่มีความงดงามและเอกลักษณ์เฉพาะตัวที่สุดในประเทศไทย สร้างขึ้นในปี พ.ศ. 2457 ในสมัยรัชกาลที่ 6 โดยการรถไฟหลวงแห่งสยาม ภายใต้การควบคุมของ พลเอกพระเจ้าบรมวงศ์เธอ พระองค์เจ้าบุรฉัตรไชยการ ซึ่งทรงเป็น “พระบิดาแห่งกิจการรถไฟไทย” และนายช่างชาวเยอรมัน เอมิล ไอเซนโฮเฟอร์ ผู้มีบทบาทสำคัญในการออกแบบสถานีแห่งนี้ ความสำคัญทางประวัติศาสตร์และวัฒนธรรม สถานีบ้านปินไม่ได้เป็นเพียงสถานีรถไฟธรรมดา แต่ยังเป็นตัวแทนของ […]

ประตูสวนปรุง เป็นหนึ่งใน 5 ประตูสำคัญของกำแพงเมืองเชียงใหม่ สร้างขึ้นในสมัยพญามังราย เมื่อครั้งก่อตั้งเมืองเชียงใหม่ในปี พ.ศ. 1839 ประตูนี้ตั้งอยู่ทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ของกำแพงเมืองเก่า มีบทบาทสำคัญในฐานะเส้นทางที่เชื่อมต่อระหว่างพื้นที่ภายในเมืองกับชนบท โดยเฉพาะทางขึ้นสู่ดอยสุเทพ ที่มาของชื่อ “สวนปรุง” ในปัจจุบัน สันนิษฐานว่ามีความเกี่ยวข้องกับความอุดมสมบูรณ์ของพื้นที่ในบริเวณนั้น คำว่า “ปรุง” ในภาษาล้านนา หมายถึงการบำรุงหรือการเสริมสร้าง ชื่อนี้จึงสะท้อนถึงความเจริญรุ่งเรืองและความสำคัญของพื้นที่ดังกล่าว ซึ่งเต็มไปด้วยสวนสมุนไพรและพืชพรรณที่ชาวบ้านใช้สำหรับดูแลสุขภาพและการรักษาโรค ในอดีตประตูแสนปรุงไม่ได้เป็นเพียงจุดเชื่อมโยงระหว่างเมืองกับชุมชนรอบนอกเท่านั้น แต่ยังเป็นเส้นทางสำคัญที่ชาวบ้านใช้ขนส่งสินค้า เช่น ไม้สัก สมุนไพร และผลิตผลจากป่าเข้าสู่ตัวเมืองเชียงใหม่ นอกจากนี้ ประตูแห่งนี้ยังมีความเกี่ยวข้องกับความเชื่อทางศาสนา เนื่องจากเป็นเส้นทางที่มุ่งสู่วัดพระธาตุดอยสุเทพอันศักดิ์สิทธิ์ ผู้คนจึงนิยมเดินทางผ่านประตูสวนปรุงเพื่อขึ้นไปกราบไหว้พระธาตุและประกอบพิธีกรรมที่สำคัญในโอกาสต่าง ๆ นอกจากการเป็นเส้นทางค้าขายและการแสวงบุญแล้ว ประตูแสนปรุงยังเกี่ยวข้องกับความเชื่อเรื่องความตายในสมัยโบราณ เนื่องจากพื้นที่ทางทิศใต้ของเมืองเชียงใหม่ตามคติความเชื่อของล้านนา ถือเป็นทิศแห่งความตาย (ทิศอัปมงคล) ประตูสวนปรุงจึงเป็นเส้นทางที่ใช้สำหรับการเคลื่อนย้ายร่างผู้เสียชีวิตออกจากเมือง เพื่อนำไปประกอบพิธีฌาปนกิจหรือฝังศพในบริเวณนอกเมือง เชื่อกันว่าการนำผู้ตายออกทางประตูนี้จะช่วยปัดเป่าสิ่งไม่ดีออกจากเมืองและรักษาความสงบสุขให้คงอยู่ พื้นที่โดยรอบประตูสวนปรุงในอดีตเคยเป็นสถานที่ปลูกพืชสมุนไพรเพื่อใช้ในพิธีกรรมเกี่ยวกับความตาย รวมถึงใช้สำหรับการรักษาผู้ป่วยหนักในช่วงสุดท้ายของชีวิต สวนสมุนไพรที่เรียกว่า “สวนปรุง” นี้จึงเป็นทั้งที่ดูแลชีวิตและเป็นส่วนหนึ่งของการส่งผู้ล่วงลับไปสู่ภพภูมิใหม่ ปัจจุบันประตูสวนปรุงไม่ได้คงเหลือร่องรอยเดิมไว้ให้เห็นอีกต่อไป โครงสร้างกำแพงและตัวประตูถูกทำลายไปตามกาลเวลา แต่ชื่อของประตูยังคงอยู่ในความทรงจำของผู้คนและปรากฏอยู่ในชื่อถนนแสนปรุง ซึ่งเป็นเส้นทางสำคัญในบริเวณนั้น แม้ไม่มีตัวประตูที่ชัดเจนหลงเหลืออยู่ แต่เรื่องราวของประตูสวนปรุงยังสะท้อนถึงวิถีชีวิต วัฒนธรรม และความเชื่อของคนล้านนาในอดีต ประตูสวนปรุงจึงไม่ใช่เพียงส่วนหนึ่งของกำแพงเมืองเชียงใหม่ แต่ยังเป็นเครื่องเตือนใจถึงการเชื่อมโยงระหว่างความเจริญรุ่งเรือง […]

จรัล มโนเพ็ชร เป็นศิลปินผู้ทรงอิทธิพลต่อวงการดนตรีไทย โดยเฉพาะการนำ “โฟล์คซองคำเมือง” หรือบทเพลงพื้นบ้านล้านนามาประยุกต์ให้ร่วมสมัยและได้รับความนิยมในระดับประเทศ เขาเกิดเมื่อวันที่ 1 มกราคม พ.ศ. 2494 ที่บ้านย่านวัดเกตุ เมืองเชียงใหม่ ในช่วงปี พ.ศ. 2520 จรัลนำดนตรีพื้นเมืองล้านนา ซึ่งดั้งเดิมมักใช้เครื่องดนตรีอย่างซึงหรือสะล้อ มาผสมผสานกับเครื่องดนตรีสมัยใหม่ เช่น กีตาร์และแมนโดลิน ทำให้เกิดเสียงดนตรีที่แปลกใหม่และเป็นเอกลักษณ์ เสียงเพลงของจรัลไม่เพียงแค่ไพเราะ แต่ยังสื่อสารถึงวิถีชีวิต วัฒนธรรมและปัญหาสังคมของชาวล้านนาได้อย่างลึกซึ้ง บทเพลงดังที่สร้างชื่อเสียง ได้แก่ อุ๊ยคำ สาวมอเตอร์ไซค์และคนสึ่งตึง เนื้อเพลงส่วนใหญ่มีความเรียบง่ายแต่กินใจ เล่าเรื่องราวของชีวิตผู้คน ทั้งความสุข ความทุกข์ และความเป็นภาคเหนือ ความสามารถรอบด้านของจรัลส่งผลให้ได้รับรางวัลดนตรี สีสันอวอร์ด ในปี พ.ศ. 2538 โดยคว้าถึงสามรางวัลในปีเดียว ได้แก่ ศิลปินชายเดี่ยวยอดเยี่ยม เพลงยอดเยี่ยม และอัลบั้มยอดเยี่ยมจากผลงาน ศิลปินป่า ในปี พ.ศ. 2539 จรัลยังได้รับเชิญให้เป็นตัวแทนครูเพลงภาคเหนือในงานพระราชพิธีกาญจนาภิเษก เขาแต่งเพลง ฮ่มฟ้าปารมี เพื่อเฉลิมฉลองในโอกาสนี้ บทเพลงดังกล่าวได้รับความนิยมอย่างมากและถูกนำไปใช้ในการเรียนการสอนในวิชานาฏศิลป์ บทส่งท้ายชีวิตศิลปินแห่งล้านนา จรัล […]

ลักษณะของเจดีย์กิ่วเจดีย์กิ่วตั้งอยู่ริมแม่น้ำปิง บริเวณสามแยกถนนวิชยานนท์และถนนวังสิงห์คำใกล้ที่ทำการเทศบาลนครเชียงใหม่ ลักษณะของเจดีย์คล้ายกรวยสามเหลี่ยมทรงกลม ฐานกว้างประมาณ 6 เมตร และสูงประมาณ 8 เมตร องค์เจดีย์โบกปูนเรียบ ไม่มีลวดลายหรือการตกแต่งใด ๆ และถูกทาสีขาว ส่วนยอดเจดีย์มีลักษณะหักเข้าและประดับด้วยองค์ประกอบทั่วไปของเจดีย์แบบล้านนา ตำนานการเสียสละของลุงเพียงเจดีย์กิ่วเกี่ยวข้องกับเรื่องเล่าขานถึงการเสียสละของ “ลุงเพียง” หรือ “ลุงเปียง” ชายชาวเชียงใหม่ผู้พลีชีพเพื่อปกป้องบ้านเมือง ในครั้งนั้นกษัตริย์พม่าได้ยกทัพมาล้อมเมืองเชียงใหม่และเสนอการแข่งขันดำน้ำเป็นเดิมพัน โดยหากฝ่ายใดชนะอีกฝ่ายจะต้องถอนทัพกลับไป ลุงเพียงอาสาเป็นตัวแทนของชาวเชียงใหม่แข่งขันกับนักประดาน้ำจากพม่าทั้งสองฝ่ายลงดำน้ำพร้อมกันแต่เวลาผ่านไปนานชาวพม่าก็โผล่ขึ้นมาก่อน ขณะที่ลุงเพียงกลับไม่ขึ้นจากน้ำ หลังชัยชนะเป็นที่แน่ชัดผู้คนจึงลงไปตามหาลุงเพียง พบว่าลุงเพียงได้เสียชีวิตในน้ำเพราะผูกตัวเองไว้กับเสาเพื่อให้มั่นใจว่าฝ่ายเชียงใหม่จะได้รับชัยชนะ เจ้าเมืองเชียงใหม่จึงสร้างเจดีย์กิ่วขึ้นริมแม่น้ำปิงเพื่อเป็นอนุสรณ์แก่ความเสียสละของลุงเพียง ข้อสันนิษฐานอื่นเกี่ยวกับเจดีย์กิ่วแม้ตำนานของลุงเพียงจะเป็นเรื่องเล่าที่คนเชียงใหม่รู้จักกันดีแต่เจดีย์กิ่วก็ยังมีข้อสันนิษฐานอื่นเกี่ยวกับประวัติความเป็นมา เช่น 1. เจดีย์กิ่วอาจเป็นสถูปบรรจุอัฐิของบุคคลสำคัญชาวพม่าสมัยที่พม่าปกครองเชียงใหม่ระหว่างปี พ.ศ. 2101 – 2317 2. เจดีย์กิ่วอาจเป็นเครื่องหมายของปากอุโมงค์ที่ทอดยาวมาจากเจดีย์หลวงในตัวเมือง คุ้มท่าเจดีย์กิ่วใกล้เจดีย์กิ่ว เคยมีคุ้มของเจ้าเมืองเชียงใหม่ เรียกว่า “คุ้มท่าเจดีย์กิ่ว” ปัจจุบันพื้นที่ดังกล่าวถูกใช้เป็นที่ตั้งของสถานกงสุลสหรัฐอเมริกาประจำจังหวัดเชียงใหม่ รูปภาพและแหล่งข้อมูลศูนย์สนเทศภาคเหนือ สำนักหอสมุด มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ https://lannainfo.library.cmu.ac.th/picturelanna/comparepic.php?picture_id=1651Museum Thailand https://www.museumthailand.com/th/3072/storytelling/เจดีย์ขาว/

งานฤดูหนาวเชียงใหม่ เป็นเทศกาลรื่นเริงประจำปีที่จัดขึ้นในช่วงปลายเดือนธันวาคมถึงต้นเดือนมกราคม ซึ่งตรงกับช่วงเวลาที่เชียงใหม่มีอากาศเย็นสบาย ธรรมชาติสวยงามและพืชผักผลไม้เมืองหนาว จุดเริ่มต้นของงานฤดูหนาวงานฤดูหนาวมีต้นกำเนิดมาจาก “งานแสดงพืชผล” ในปี พ.ศ. 2474 ซึ่งจัดโดยโรงเรียนฝึกหัดครูช้างเผือก (ปัจจุบันคือมหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่) เพื่อแสดงผลผลิตของนักเรียน ต่อมางานนี้ถูกปรับเปลี่ยนและฟื้นฟูโดยพระยาอนุบาลพายัพกิจ (ปุ่น อาสนจินดา) จนกลายเป็นงานฤดูหนาวอย่างเป็นทางการ โดยมีเป้าหมาย 3 ประการ ได้แก่ 1.หาเงินสนับสนุนด้านการศึกษา 2.สนับสนุนงานสาธารณสุข โดยเฉพาะการช่วยเหลือเด็กกำพร้า 3.ส่งเสริมการเพาะปลูกและปศุสัตว์ ในปี พ.ศ. 2480 ค่าเข้าชมงานเพียง 10 สตางค์ แต่สามารถดึงดูดผู้เข้าร่วมงานได้ถึง 80,000 คน และสร้างรายได้ประมาณ 8,000 บาท ความเปลี่ยนแปลงและการเติบโตของงานในช่วงแรกงานฤดูหนาวมีสถานที่จัดงานที่เปลี่ยนแปลงหลายครั้ง เช่น พ.ศ. 2491 จัดที่โรงเรียนยุพราชวิทยาลัยพ.ศ. 2497 ย้ายไปจัดที่สนามกีฬาเทศบาล ภายในงานมีความหลากหลายมากขึ้น มีการออกร้านของหน่วยงานราชการ ร้านค้าเอกชน และร้านจากต่างประเทศ เช่น ร้านกาชาดเชียงใหม่ การแสดงผลิตภัณฑ์ของกระทรวงเศรษฐการ การสาธิตการบิน และกิจกรรมจากมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ เวทีสาวงามแม่เหล็กดึงดูดแห่งงานฤดูหนาวเมื่อพูดถึงงานฤดูหนาวเชียงใหม่ในอดีต สิ่งหนึ่งที่ดึงดูดผู้คนให้มาร่วมงานอย่างคับคั่งคือเวทีประกวดสาวงาม ซึ่งเป็นหัวใจสำคัญของงาน […]

เจดีย์กู่เต้า ซึ่งตั้งอยู่ภายในวัดกู่เต้า ตำบลศรีภูมิ อำเภอเมืองเชียงใหม่ ไม่เพียงเป็นสถาปัตยกรรมที่งดงามและแปลกตา แต่ยังแฝงไว้ด้วยเรื่องราวประวัติศาสตร์และตำนานที่น่าสนใจ ตำนานเล่าว่าในช่วงที่กองทัพพม่ายกทัพมาตีเชียงใหม่ แต่ไม่สามารถยึดเมืองได้ทั้งสองฝ่ายจึงท้าพนันกันด้วยการสร้างเจดีย์ หากฝ่ายใดสร้างเสร็จก่อนจะถือเป็นผู้ชนะฝ่ายพม่าสร้างเจดีย์กู่เต้า ส่วนฝ่ายเชียงใหม่สร้างเจดีย์ใหญ่กลางใจเมืองหรือที่ปัจจุบันคือเจดีย์วัดเจดีย์หลวง แต่ในขณะที่ฝ่ายพม่าสร้างเจดีย์ได้มากกว่าครึ่งองค์ ฝ่ายเชียงใหม่ยังทำได้เพียงฐานเจดีย์ ด้วยความฉลาดและกลยุทธ์ที่แยบยล ชาวเชียงใหม่จึงคิดอุบายขึ้นโดยนำเสื่อลำแพนมาสานแล้วทาสีดินแดงให้ดูเหมือนอิฐ จากนั้นสร้างโครงไม้ไผ่เป็นรูปทรงเจดีย์สูงและนำเสื่อลำแพนมัดไว้จนถึงยอดเมื่อมองจากระยะไกล เจดีย์ปลอมนี้ดูคล้ายว่าเสร็จสมบูรณ์แล้ว ฝ่ายพม่าเมื่อเห็นดังนั้นจึงเข้าใจว่าตนแพ้การเดิมพันจึงตัดสินใจยกทัพกลับไป ทำให้เจดีย์ทั้งสองยังคงเป็นอนุสรณ์ของเหตุการณ์ในครั้งนี้ นอกจากตำนานข้างต้น ความเป็นมาวัดกู่เต้าหรือวัดเวฬุวนารามแม้จะไม่มีหลักฐานชัดเจนว่าถูกสร้างขึ้นในยุคใด แต่ตำนานเล่าขานทำให้เรารู้ว่าวัดแห่งนี้มีความเกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์ช่วงที่พม่าปกครองอาณาจักรล้านนา รวมถึงเมืองเชียงใหม่ด้วย จุดเด่นของวัดคือเจดีย์ทรงกลมที่เรียงซ้อนกันคล้ายผลน้ำเต้าคว่ำ หรือแตงโมซ้อนกันหลายชั้น ลักษณะพิเศษนี้ทำให้ชาวบ้านเรียกชื่อวัดว่า “วัดกู่เต้า” โดยคำว่า “กู่” หมายถึงที่บรรจุอัฐิ ส่วนคำว่า “เต้า” หมายถึงน้ำเต้าหรือแตงโม ชุมชนบ้านกู่เต้ามีผู้คนหลากหลายเชื้อชาติ โดยเฉพาะชาวพื้นเมืองล้านนาและชาวพม่าที่มาตั้งถิ่นฐานอยู่บริเวณนี้ แต่ในเวลาต่อมาชาวพม่าที่อาศัยในพื้นที่ถูกกลืนกลายทางวัฒนธรรมและสัญชาติ จนกลายเป็นส่วนหนึ่งของชาวไทยภาคเหนือทั้งหมดหรือที่เรียกว่าชาวไทใหญ่ ปัจจุบันวัดกู่เต้ายังคงเป็นศูนย์รวมจิตใจของชาวบ้าน โดยเฉพาะชาวไทยใหญ่ที่มักมาทำบุญและร่วมกิจกรรมทางศาสนา รูปภาพและแหล่งข้อมูล : amazing Thailand https://thai.tourismthailand.org/Attraction/วัดกู่เต้าตนล้านนา https://konlanna.com/contents/read/705 รูปภาพล้านนาในอดีต https://lannainfo.library.cmu.ac.th/picturelanna/comparepic.php?picture_id=1305