อนุสัญญาว่าด้วยการคุ้มครองมรดกโลกทางวัฒนธรรมและทางธรรมชาติ
“อนุสัญญาว่าด้วยการคุ้มครองมรดกโลกทางวัฒนธรรมและทางธรรมชาติ หรือ “อนุสัญญาคุ้มครองมรดกโลก” หรืออนุสัญญา 1972 มีวัตถุประสงค์เพื่อเสริมสร้างความร่วมมือในระดับนานาชาติ ในการดำเนินงานเพื่อปกป้อง คุ้มครอง และป้องกันแหล่งมรดกทางวัฒนธรรมและมรดกทางธรรมชาติเพื่อส่งต่อให้กับคนรุ่นต่อไปในอนาคต โดยเป็นหนึ่งในอนุสัญญาฯ ที่มีรัฐภาคีเข้าร่วมมากเป็นอันดับต้น ๆ ของโลก ราชอาณาจักรไทยเข้าร่วมเป็นภาคี เมื่อวันที่ 17 กันยายน 2530 ข้อมูลในปี 2565 มีแหล่งที่ได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลก จำนวน 6 ได้แก่
– เมืองประวัติศาสตร์สุโขทัยและเมืองบริวาร
– นครประวัติศาสตร์พระนครศรีอยุธยา
– แหล่งโบราณคดีบ้านเชียง
– เขตรักษาพันธ์สัตว์ป่าทุ่งใหญ่นเรศวร-ห้วยขาแข้ง
– พื้นที่กลุ่มป่าดงพญาเย็น-เขาใหญ่
– พื้นที่กลุ่มป่าแก่งกระจาน
การที่แหล่งมรดกทางวัฒนธรรมและทางธรรมชาติได้รับการยกย่องให้เป็นแหล่งมรดกโลก นอกจากจะเป็นกลไกที่ช่วยส่งเสริมการอนุรักษ์คุณค่าโดดเด่นในด้านต่าง ๆ แล้ว ยังเป็นการสร้างความภาคภูมิใจให้กับชุมชนส่งเสริมภาพลักษณ์ที่ดีของประเทศ รวมทั้งสร้างความตระหนัก หวงแหน และความรู้สึกเป็นเจ้าของทรัพยากร นอกจากนั้นยังช่วยสร้างรายได้และมูลค่าทางเศรษฐกิจให้กับชุมชนอันเนื่องจากการท่องเที่ยวและกิจกรรมที่เกี่ยวข้องทั้งทางตรงและทางอ้อม รวมทั้งยังได้รับการยกย่องในฐานะที่เป็นแหล่งเรียนรู้ และศึกษาวิจัยในระดับนานาชาติ
ร่วมแสดงความคิดเห็น