ครัวโลก

หลายปีที่ผ่านมา บ้านเราพยายามตั้งธงในการ ผลักดัน “ไทยสู่ครัวโลก” เพื่อเป็นสิ่งช่วยผลักดันธุรกิจอาหาร แต่ภาคเอกชน….ยังมองว่า สิ่งที่พยายามทำอยู่นั้น ยังขาดยุทธศาสตร์และแนวทางที่ชัดเจน
ยิ่งเมื่อเปิดประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน (เออีซี) ทุกภาคส่วนคาดหวังว่า ไทยจะมีโอกาสมากที่จะเป็นศูนย์กลางสำคัญทางเกษตรและอาหาร หากเตรียมตัวให้พร้อม เพราะปัจจุบันทั่วโลกกำลังหันมาให้ความสำคัญกับภาคการเกษตรมากขึ้น เพื่อสร้างความมั่นคงทางด้านอาหารของประเทศตัวเอง เพราะภาวะเศรษฐกิจโลกที่มีความไม่แน่นอนสูง การส่งออกและการเติบโตของจีดีพีก็ตก
พื้นที่เพาะปลูกทางการเกษตรของมหาอำนาจทางเศรษฐกิจหลายๆประเทศ เริ่มได้รับผลกระทบจากภัยธรรมชาติ ระลอกแล้ว ระลอกเล่ารวมถึงหายนะจากศัตรูพืช แมลงต่างๆรุมกัดกินพืชผลจนเสียหายต้องพึ่งพาการนำเข้าจากต่างประเทศ และมีอีกวิธีที่น่าสะพรึงกลัว คือการไล่ล่าหาสัมปทาน ในพื้นที่เพาะปลูกในประเทศที่ด้อยพัฒนา หรือกำลังพัฒนา ประเทศไทย หลายแหล่งเพาะปลูกข้าวกลายเป็น แหล่งส่งออก สู่ตลาดเจ้าประจำ ข้าวอินทรีย์ ข้าวคุณภาพ ผมยกตัวอย่างง่ายๆ แถวๆเชียงใหม่ เชียงราย มีแปลงผูกขาดส่งข้าว สู่ประเทศสิงคโปร์ หรือ บางประเทศ โดยไม่สนใจตลาดอื่นๆเลยครับ ไม่นับรวม สวนเกษตร พืชไร่ พืชผัก จำนวนหนึ่งที่ เจ้าของกิจการ ก็รู้ชัดเจนว่า ไม่ใช่คนบ้านเรา
แค่ ลำไยครบวงจร มีใครไม่รู้บ้างว่า ?? เป็นอะไร??!!!
วานนี้อ่านข่าว ชาวนา….ขาดใจตายคานาข้าวที่เถิน ลำปาง ….หดหู่ใจจริงๆกับชีวิตที่ต้องดิ้นรน….เป็นสุขๆเถิดแม่อุ๊ย