วันนี้..ขอเล่าประสบการณ์เรื่องภูตผี ต้องยอมรับว่าตั้งแต่ผมเกิดมาจนกระทั่งอายุ…(ขอสงวนตัวเลข) ประสบการณ์เกี่ยวกับเรื่องภูตผีปีศาจ ที่ใครๆบอกว่าเคยได้พบได้เห็นนั้น ส่วนตัวผมไม่เคยเห็นเลย(เคยถูกหลอกมาแล้ว) แต่ในเรื่องความฝันนั้นต้องขอบอกว่าเคยครับ และความฝันนั้นมันเหมือนจริงมาก จนปัจจุบันก็ยังฝังไว้ในความทรงจำ ยากที่จะคลี่คลายถ่ายถอนออกไป ถึงแม้ว่าเหตุการณ์นั้นจะผ่านไปเนิ่นนานแล้วก็ตาม แต่เหตุการณ์ทุกขั้นตอน มีน้ำหนักพอที่จะโน้มน้าวตัวผม ให้ยอมรับอย่างหมดใจว่า คนเมื่อตายไปแล้ว วิญญาณของเขาก็จะลอยล่องอยู่ไม่ห่างตัวเราเท่าไหร่เลย
อีกเหตุการณ์หนึ่ง ได้เกิดขึ้นเมื่อประมาณ 40 กว่าปีมาแล้ว เมื่อตอนครอบครัวของผมต้องอพยพไปทำมาหากิน แถวๆชานเมืองเชียงใหม่ ตอนนั้นที่ดินยังไม่แพงเหมือนตอนนี้ ไม่มีถนนซุปเปอร์ไฮเวย์ตัดผ่านเหมือนสมัยนี้ บ้านแต่ละหลังปลูกอยู่ห่างกันมาก ไฟฟ้าบางจุดก็ยังเข้าไม่ถึง เด็กโตอายุประมาณ12-13 ปี อย่างพวกผมจะไปเที่ยวเล่นที่ไหนๆ ก็ต้องใช้กำลังขาของตัวเองเป็นส่วนใหญ่ ส่วนบ้านที่คุณพ่อซื้อนั้น เป็นบ้านไม้เก่าแก่มาก ตัวบ้านทึบเป็นบ้านไม่สักโบราณ เสาแต่ละต้นใหญ่เป็นเงาสวยงาม เจ้าของเดิมบอกว่าอายุราว 100 ปีมาแล้ว (จริงเท็จแค่ไหนผมไม่ทราบ)
แต่แล้ววันหนึ่งในฤดูร้อน ซึ่งเป็นวันหยุดผมไม่ได้ไปโรงเรียน คุณพ่อออกไปดูสวนตั้งแต่เช้ามืด พอตกตอนสายหน่อยคุณแม่ใช้ให้ผมเอาข้าวไปส่งให้คุณพ่อ ผมไปพร้อมหนังสติ๊กคู่ใจ เดินออกไปตามถนนหมู่บ้าน โดยเฉพาะจากบ้านไปที่พ่อทำสวนต้องเลียบป่าช้าเก่า ซึ่งบริเวณแถวนั้นมีต้นไม้ใหญ่อยู่มากพอสมควร ก็เลยไม่ค่อยมีใครผ่านเส้นนี้มากนัก ยิ่งช่วงใกล้เวลาพลบค่ำ ส่วนตัวผมเองนั้นใช้เส้นนี้จนชินก็เลยไม่เคยนึกกลัวอะไร สองข้างทางก็มีนกบินไปมา บ้างก็จิกตีกัน บ้างก็ตกใจเสียงฝีเท้าของผม ทั้งๆที่ผมก็ไม่เคยทำอะไรมันเลย ถึงผมจะมีหนังสติ๊ก แต่ผมใช้ยิงมะม่วงบ้าง ยิงผลไม้ป่าบ้าง เพื่อนำมาฝากน้องและแม่
วันนี้..ขอเล่าประสบการณ์เรื่องภูตผี ต้องยอมรับว่าตั้งแต่ผมเกิดมาจนกระทั่งอายุ…(ขอสงวนตัวเลข) ประสบการณ์เกี่ยวกับเรื่องภูตผีปีศาจ ที่ใครๆบอกว่าเคยได้พบได้เห็นนั้น ส่วนตัวผมไม่เคยเห็นเลย(เคยถูกหลอกมาแล้ว) แต่ในเรื่องความฝันนั้นต้องขอบอกว่าเคยครับ และความฝันนั้นมันเหมือนจริงมาก จนปัจจุบันก็ยังฝังไว้ในความทรงจำ ยากที่จะคลี่คลายถ่ายถอนออกไป ถึงแม้ว่าเหตุการณ์นั้นจะผ่านไปเนิ่นนานแล้วก็ตาม แต่เหตุการณ์ทุกขั้นตอน มีน้ำหนักพอที่จะโน้มน้าวตัวผม ให้ยอมรับอย่างหมดใจว่า คนเมื่อตายไปแล้ว วิญญาณของเขาก็จะลอยล่องอยู่ไม่ห่างตัวเราเท่าไหร่เลย
อีกเหตุการณ์หนึ่ง ได้เกิดขึ้นเมื่อประมาณ 40 กว่าปีมาแล้ว เมื่อตอนครอบครัวของผมต้องอพยพไปทำมาหากิน แถวๆชานเมืองเชียงใหม่ ตอนนั้นที่ดินยังไม่แพงเหมือนตอนนี้ ไม่มีถนนซุปเปอร์ไฮเวย์ตัดผ่านเหมือนสมัยนี้ บ้านแต่ละหลังปลูกอยู่ห่างกันมาก ไฟฟ้าบางจุดก็ยังเข้าไม่ถึง เด็กโตอายุประมาณ12-13 ปี อย่างพวกผมจะไปเที่ยวเล่นที่ไหนๆ ก็ต้องใช้กำลังขาของตัวเองเป็นส่วนใหญ่ ส่วนบ้านที่คุณพ่อซื้อนั้น เป็นบ้านไม้เก่าแก่มาก ตัวบ้านทึบเป็นบ้านไม่สักโบราณ เสาแต่ละต้นใหญ่เป็นเงาสวยงาม เจ้าของเดิมบอกว่าอายุราว 100 ปีมาแล้ว (จริงเท็จแค่ไหนผมไม่ทราบ)
แต่แล้ววันหนึ่งในฤดูร้อน ซึ่งเป็นวันหยุดผมไม่ได้ไปโรงเรียน คุณพ่อออกไปดูสวนตั้งแต่เช้ามืด พอตกตอนสายหน่อยคุณแม่ใช้ให้ผมเอาข้าวไปส่งให้คุณพ่อ ผมไปพร้อมหนังสติ๊กคู่ใจ เดินออกไปตามถนนหมู่บ้าน โดยเฉพาะจากบ้านไปที่พ่อทำสวนต้องเลียบป่าช้าเก่า ซึ่งบริเวณแถวนั้นมีต้นไม้ใหญ่อยู่มากพอสมควร ก็เลยไม่ค่อยมีใครผ่านเส้นนี้มากนัก ยิ่งช่วงใกล้เวลาพลบค่ำ ส่วนตัวผมเองนั้นใช้เส้นนี้จนชินก็เลยไม่เคยนึกกลัวอะไร สองข้างทางก็มีนกบินไปมา บ้างก็จิกตีกัน บ้างก็ตกใจเสียงฝีเท้าของผม ทั้งๆที่ผมก็ไม่เคยทำอะไรมันเลย ถึงผมจะมีหนังสติ๊ก แต่ผมใช้ยิงมะม่วงบ้าง ยิงผลไม้ป่าบ้าง เพื่อนำมาฝากน้องและแม่แต่..ระหว่างที่ผมเดินผ่านป่าช้าเก่าไปไม่กี่เมตร ทันใดนั้น ผมก็ได้ยินนกร้องเสียงดังมากผมตกใจด้วยเหตุใดไม่ทราบได้ ผมจะวิ่งกลับบ้าน แต่ก็วิ่งไม่ตรงเส้นทาง มันเหมือนมีอะไรมาดึงตัวผมตกลงไปข้างทางที่เป็นท้องนา เนื้อตัวเปื้อนขี้โคนมอมแมมเหมือนหมาตกน้ำ พอวิ่งไปถึงบ้านผมจับไข้ไปโรงเรียนไม่ได้หลายวัน ผู้เฒ่าผู้แก่บอกแม่ว่าผมโดนผีหลอก ให้แม่ไปขอขมาและนำอาหารไปเลี้ยงผีตรงนั้นเสีย จากนั้นผมก็หายจากไข้…
ผมมานั่งคิดว่า ถ้าเปรียบตัวผมเองเป็นเครื่องรับชนิดหนึ่ง แล้วสถานที่ตรงนั้นเป็นเครื่องส่ง และในวันนั้นตัวผมเองอาจจะอยู่ในสถานที่ จูน..ตรงกับคลื่นนั้นพอดี ผลจากการที่ได้รับคลื่นอันผิดธรรมดาเข้ามา จึงทำให้ผมต้องล้มป่วยไปหลายวัน แต่…ทั้งนี้ทั้งนั้นผมก็ยังทำข้อสรุปให้กับตัวเองไม่ได้จนบัดนี้ว่า คลื่นที่ถูกส่งออกมาหาผมนั้น มันเกิดจากพลังงานชนิดใด(เรื่องผีปีศาจมีจริงรึเปล่านั้น ผมเองก็สามารถพิสูจน์ไม่ได้)……
หนวดสีเหล็ก
ร่วมแสดงความคิดเห็น