เล่น ใครคิดว่าไม่สำคัญ?

หลายคนคงสงสัยว่า ทำไมวันนี้จึงเขียนเรื่องเล่น ไม่มีอะไรจะมาเขียนแล้วหรือ ขอบอกตรงนี้เลยว่ามีครับ แต่วันนี้ขอเขียนเรื่องที่เบาสมองและได้ประโยชน์ดีกว่า ว่ากันว่า การเล่นไม่ว่าจะเป็นสัตว์ประเสริฐหรือไม่ประเสริฐ ต่างก็ใช้ชีวิตส่วนหนึ่งหมดไปกับการเล่น ไม่ว่าจะเป็นการเล่นหยอกเย้า เล่นหู เล่นตา เล่นซุกซน (เล่นการเมือง) และเล่นอื่นๆ อีกมากมายสารพัดเกินกว่าที่จะบรรยายไหว
จากการศึกษาของนักวิทยาศาสตร์ นักจิตวิทยา จึงพบว่า การเล่นของสัตว์ทั้งหลายได้พบสัจธรรมข้อหนึ่งว่า พฤติกรรมการเล่นซุกซนทั้งคนและสัตว์มันไม่ใช่สิ่งไร้สาระ ตรงกันข้ามมันเป็นส่วนประกอบที่สำคัญต่อการพัฒนาการชีวิตพัฒนาการสมอง พอๆกับการทำกิจกรรมอื่นๆ เช่นการนอนหลับหรือการฝัน มันเปรียบเหมือนประตูที่ทอดไปสู่พัฒนาการที่สมบูรณ์ทั้งทางด้านจิตใจ ด้านร่างกายและด้านสังคม เราจะสังเกตได้คำว่า เด็กซนคือเด็กฉลาด เพราะการเล่นเป็นการแสดงออกทางธรรมชาติซึ่งดูไปแล้วเหมือนไม่มีจุดมุ่งหมายและไม่มีรูปแบบที่แน่นอน แต่..ที่แน่ๆคือมันให้ประโยชน์มากมาย จนอาจพูดได้ว่าหากโลกนี้ปราศจากการเล่น คนก็คงไม่เป็นคนเต็มคน และสัตว์ก็ไม่เป็นสัตว์เต็มตัว อย่างน้อยเราก็พอจะเห็นรางๆแล้วว่า การเล่นมีอิทธิพลในการใช้ชีวิตประจำวันได้มากพอสมควร เพราะส่วนประกอบของชีวิตที่ดีและมีความสุขนั้น ในวัยเด็กจะขาดการเล่นไปไม่ได้และคนที่รักษาความขี้เล่นไว้ได้ไปจนกระทั่งเป็นผู้ใหญ่นั้น ส่วนมากจะกลายเป็นคนที่มีความคิดสร้างสรรค์เป็นเลศและอาจจะถึงขั้นที่เรียกได้ว่าฉลาดปราดเปรื่องที่หาตัวจับได้ยากคนหนึ่ง อิทธิพลการเล่นไม่ได้จำกัดอยู่ในแวดวงของมนุษย์เท่านั้น มันยังมีผลต่อสัตว์โลกอีกนานาชนิด อย่างเช่น สัตว์จำพวกลิง ที่ได้ชื่อว่าเป็นหนึ่งในจ้าวแห่งความซุกซนโดยเฉพาะลูกๆของพวกมัน ต่างเล่นได้ทั้งวันโดยที่ไม่รู้จักคำว่าเหน็ดเหนื่อย
ประโยชน์ของการเล่นที่เห็นง่ายๆก็คือ ทำให้ร่างกายแข็งแรง ทรหดอดทน เสริมสร้างทักษะและได้เรียนรู้วิธีควบคุมการเคลื่อนไหวของร่างกายในท่าต่างๆแต่ที่สำคัญที่สุดคือ การช่วยฝึกสมองให้คิดหาทางจัดการกับเหตุการณ์ต่างๆและสามารถปรับตัวได้ดีกว่าคนหรือสัตว์ที่ไม่ขี้เล่น ไม่ซุกซน เมื่อรู้อย่างนี้แล้วก็ปล่อยให้เด็กๆลูกๆหลานๆเล่นซุกซนต่อไป โตขึ้นมาอนาคตอาจจะได้เป็นนายกรัฐมนตรีของประเทศคนต่อไปก็ได้