เมื่อเกิดสติ ระลึกรู้ ในรูป นาม อรูปนาม จึงเกิดการจำแนกธรรมว่า สิ่งนี้ดี ควรทำ สิ่งนี้ไม่ดี ไม่ควรทำ
จึงเกิดศีล ความเพียรในการสร้างและรักษาความดี ละเว้นความชั่ว จึงเกิดความยินดีในการทำดี ยินร้ายในการทำชั่ว จึงเกิดความสงบกาย สงบใจ
จึงเกิดสมาธิ ทำให้จิตละวาง ในความยินดี ยินร้าย ในอารมณ์ ที่เกิดจากการรับรู้ผ่าน ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ลงเสียได้
จึงเกิดปัญญา ความวางเฉยต่อบัญญัติทั้งปวงว่า สิ่งนี้ดีกว่ากัน สิ่งนี้เลวกว่ากัน สิ่งนี้เสมอกัน ลงเสียได้
ร่วมแสดงความคิดเห็น